Jeans malowany

 

...a na koniec okazało się, że nie mam granatowego zamka. Mało brakowało, a w TVN24 pojawiłby się materiał o latających maszynach do szycia. I byłby to materiał bijący na głowę tematy polityczne. Latające maszyny to naprawdę ewenement! W ostatniej chwili się powstrzymałam. Ciepnęłam niedoszłą spódnicą o podłogę i poszłam po ziemniaki na placki.... Ale, da capo... 

Wpadł mi w ręce piękny jeans. P i ę k n y! Z jednej strony zadrukowany białym wzorem kwietno - słownym. I ten wzór zadecydował, co uszyć. Chociaż miałam na myśli sukienkę (kolejny granat!!!), a także żakiet, taki z białymi wypustkami (mogłabym się wykazać, taki żakiet to pięć kropek), to wybrałam spódnicę. Tak sobie pomyślałam: spódnica w zakładki - łatwizna. Powiem Wam, że nie ma to, jak przecenić własne umiejętności. Pomierzyłam się, dokonałam obliczeń i.... przystąpiłam do dzieła. Przecież łatwizna! Odmierzyć zakładki, poprzeszywać, zeszyć boki, wszyć zamek, wszyć pasek i podwinąć. Normalnie jeden kropek. Normalnie, jakbym nie dostała jakiegoś zamroczenia (znowu!), to pewnie machnęłabym tą spódnicę w dwie godziny, z przerwą na kawę. Ale nie. Ale nie! Pierwsze składanie zakładek - wyszły za blisko. Drugie składanie zakładek - został mi kawałek nieużytku ze wzorem. Wiadomo, wzoru szkoda, trzeba wykorzystać całość. Trzecie składanie zakładek - optymalnie. Poprzeszywałam je, żeby nie tworzyć dorodnego tyłu. Poprzeszywałam i okazało się, że nie jestem równa w talii. No masz ci los! Taki pech! Otóż odcinek od talii w dół ku biodrom się rozszerza i za nic nie chce mieć obwodu równego obwodowi talii. A zakładki musiały być poprzeszywane. Nastąpiło prucie z intensywnym treningiem oddechowym. Ok, oddychałam głęboko - powietrze docierało do najdalszych pęcherzyków płucnych, zdarza się, bez prucia nie ma szycia; kolejny wdech przeponą. Do treningu oddechowego dołączył trening szarych komórek - myślenie. Pomyślałam, że trzeba przeszywać zakładki pod kątem, u talii więcej. Poskładałam, przeszyłam, zaprasowałam, zszyłam przód z tyłem i....wtedy okazało się, że zakładki ok, ale nie mam granatowego zamka!!! I jeszcze powinnam była najpierw zszyć przód z tyłem, a potem układać zakładki. Ech.. urlop był za krótki... Poszłam po zamek. 

Stopniowanie przypadków

Utrzymuję się w oparach... absurdu? Nie, nie, w oparach urlopowych. Skłania mnie do tego lipcowa pogoda, to dopiero jest absurd! A nie zapowiadało się. W końcu wakacje i lato mają jedno skojarzenie - słoneczna pogoda. Może już wyczerpaliśmy przydział? Cóż, opary urlopowe pozostały i piasek w kieszeniach. Szczególnie obficie występuje w spodenkach plażowych. A było kieszeni nie wszywać..., ale na spodenki wszyscy zgłosili zapotrzebowanie. No dobra, jeden zgłosił, a dwóm pozostałym ja stwierdziłam brak. Brak był tym większy im większa cena gotowych gaci w sklepie (no sorki, cztery dychy za 30-40 cm materiału, mowy nie ma!). Oczywiście, jeśli szycie ubrań dla osobników płci męskiej, to od razu w trzech egzemplarzach. Inaczej ostatnio nie przechodzi. No więc spodenki plażowe. Na ich przykładzie można śmiało ocenić jak kurczył mi się czas na szycie przed urlopem.

Przypadek pierwszy: spodenki dla ulubionego Męża. Wykrój pochodzi z kwietniowej Burdy 2016, model 136. Materiał znalazłam w dziale "bawełny" więc zakładałam, że trochę tych włókien posiadał, ale taki miły z wierzchu, śliski po lewej stronie? Przy praniu nie robił problemów, wysychał szybko, hym?  Stopień zmięcia nieistotny. Na spodenki plażowe idealny. I proszę, co my tu mamy: i kieszenie, i zamek (może w spodenkach plażowych nie za bardzo wskazany, ale jak już skroiłam...), a w pasku i gumka i guzik i sznurek dla picu. Normalnie wszystko. Full.

Przypadek drugi: portki dla Starszego. Wykrój adaptowany z jakiś długich spodni. Materiał jak wyżej. Mają kieszenie i są dłuższe, na cztery paski (żeby ich nie mylili, ale to i tak niewykluczone). W pasku tylko gumka i sznurek dla picu, a i nabite wyloty do sznurka. Dla chcących takowe wyloty nabijać nadmienię, że dobrze jest podkleić materiał grubszą flizeliną, albo i dodatkowy kawałek materiału podłożyć w miejscu mających powstać otworów, dla większej ich trwałości. Lubią bowiem, całkiem same!!! wylecieć przy pociąganiu za sznurek!!! A kto ciągnie? Wiadomo: Nieja. 

Przypadek trzeci: spodenki dla Młodszego. Oj, oj, czasu coraz mniej. Wykrój - pierwszy jaki wpadł mi w ręce i się nadawał. Były to spodnie krótkie, na chude 134 cm. Materiał Młodszemu najbardziej się podobał, a niewiele go zostało. Odbyły się kombinacje w spasowaniu pasków, poziom master.  Nie mają kieszeni, nie mają zamka, tylko gumka, no i sznurek dla picu. Jedyne bez piasku w zanadrzu, ale jakby dobrze poszukał, to w szwach na pewno coś jeszcze się znajdzie. I już. Bardzo się z Młodszym polubili. 

Epizod 15/52

 

Sukienka dwie i pół kropki...

stopień trudności, według Burdy. Otóż nieprawda. Jakie dwie i pół kropki!? Proszę nie zniechęcać początkujących! I w ogóle proszę nie zniechęcać, proszę zmienić opis wykonania (wielki szacun, dla tych, którzy korzystają z niego) i przywrócić drugi arkusz z wykrojami, bo niektórym szyjącym wzrok zaczyna szwankować, i jeszcze: w rubryce "inne zalecane tkaniny" zawsze, z a w s z e dopisywać jersey punto. 

Ale wracając do tego, że dwie i pół kropki dla sukienki model 104, Burda 5/2014, to zdecydowanie za dużo. Podaję uproszczenia: materiał sugerowany (matowo-błyszczący?!!!) jedwab zastępujemy jerseyem punto (kolor oraz deseń według uznania), szer. 120 cm, długość: 150 cm. Uwaga! Przeszukujemy Burdy z ostatnich 10 lat, bo gdzieś rzucił nam się w oczy wykrój na spódnicę, prawie z koła. A po co się bawić w jakieś Pi i matematykę, jak można skorzystać z gotowca. Znajduje się on w Burdzie 4/2007,model 104 i od dawna robi u mnie prawie za koło, raz ze skosu, raz normalnie. Jak dół mamy ogarnięty, kroimy górę. Kombinacje oczywiście mile widziane. Na szczęście i tył i przód są rozcinane, więcej możliwości ułożenia na tkaninie, pomiędzy dwoma półkołami. Zamiast gotowego odszycia, proponuję skroić cztery paski, jeśli punto jest mięsiste można kroić ze skosu, jeśli jest raczej wiotkie z szerokości tkaniny. Flizeliny nie użyłam (miałam mięsiste punto). Aha, proszę nie zniechęcać się przy doszywaniu rękawów, bo tam te szycia i linia ramienia przesunięta. Najpierw doszyć przednią część rękawa do przodu (żeby potem się nie dziwić, że coś się marszczy, jak to zrobiła taka jedna, co metek nie doszywa), tylną część rękawa do tyłu i dopiero wtedy zeszyć przód z tyłem. Będzie łatwiej. A i dekolt: w przymiarce wychodzi dosyć głęboki, jak lubicie, żeby Wam głęboko w oczy zaglądać, zostawić i wykończyć odszyciem. Jak wolicie tak skromniej, ale żeby jednak... to zaszyć wyżej 2 cm i wykończyć odszyciem i dołożyć kwiatki. Pasek można uszyć, można sobie darować i coś wyciągnąć z szuflady. Tak, co jeszcze....? Aha, kieszenie wpuszczone w szew boczny, żeby było gdzie ręce włożyć, jak zdjęcia będą robione. Do tego punta nie trzeba obrzucać, bo się nie strzępi. Zamka nie trzeba wszywać, bo punto się naciąga. Same zalety punta (to mięsiste się mniej mechaci). No to wychodzi jakiś jeden kropek.

RTG w torebce

I nie chodzi o to, żeby prześwietlać nasze torebki. Nie chodzi o to, co mamy w torebkach, bo mamy zawsze dużo rzeczy, do tego niekiedy tak zaskakujących.... Chodzi o wykorzystanie rzeczy, które wydawałoby się, w szyciu w ogóle są nieprzydatne. Czy już pisałam, że tzw. PRZYDASIE mnie wykończą? One plus moja kreatywność, na którą coraz mniej czasu. Takie na przykład RTG - leży sobie gdzieś w zakamarkach naszych szaf, obok teczek.... Leży całymi latami, po co? Bo PRZYDA SIĘ! No przyda się, naprawdę. Jako wkład usztywniający do małej torebeczki na złotym łańcuszku. Mała torebeczka ze  sztucznego tworu futerkowego ( coś a la strzyżona gąsienica ). Oczywiście u mnie od nagłego pomysłu do wykonania droga krótka. Futerka zostało mi mało, ale w sam raz na torebkę. Do tego zapięcie magnetyczne, do tego łańcuszek od starej torebki z SH, do tego resztka satyny na podszewkę, do tego tasiemka atłasowa w kolorze zbliżonym do futerka. I stare RTG.

Wycięłam z futerka prostokąt 21 x 43 cm i dwa małe prostokąciki na boki 10 x 12, które to zaokrągliłam z jednej strony. Z satyny wycięłam takie same elementy. Pozszywałam, osobno elementy z futerka, osobno z satyny.

Potem zeszyłam je ze sobą, zostawiając otwór, by wepchnąć RTG, o wymiarach 20 x 41 cm. Potem nabiłam zapięcie, co nie było za łatwe, bo naciąć równo trzy warstwy : futerko, RTG i podszewkę, nastręcza trochę trudności, ale dało się.

Kolejny krok to było pozaszywanie otworu, przez który wepchnęłam RTG. I pozostało mi tylko dołączenie paska i co? I ze złotego łańcuszka, który miał być paskiem torebki, wyciągnęłam oryginalny czarny pasek ze skaju. Przewlekłam atłasową tasiemkę i ... I zorientowałam się, że przymocowanie paska do torebki powinnam była zrobić na etapie zszywanie podszewki z futerkiem. A nie zrobiłam tego. Musiałam boczki trochę nadpruć i wepchnąć tam troczki z satyny, do których był dołączony pasek.

No i już torebka z RTG gotowa. Jest malutka, zgrabniutka, w sam raz na chusteczki, telefon i portfel. Do tego twór futerkopodobny, zmienia swój odcień wraz ze zmianą oświetlenia i dobrze się komponuje ze złotym łańcuszkiem. Podoba mi się. 

Szara elegancja

Sukienki sukienkami, ale spódnic to prawie nie mam. W ramach wietrzenia tkanin wyciągnęłam jedną taką zalegającą.  Poliester i inne sztuczności na 100 %, do tego mięsisty i sztywny. Kolor szary melanż, z gatunku "nie do zdarcia". Szary bywał zwany "nową czernią", jednak uniwersalność czarnego pozostała nietknięta,a szary pozostał szarą eminencją mody. Mój szary "nie do zdarcia", został skrojony po skosie, na spódnicę z prawie koła. Skorzystałam z  Burdy 4/2007, a więc archiwum, model 104.  Oczywiście zmiany zostały wprowadzone, nawet w tak prostym wykroju: obniżyłam podkrój talii o 4 cm i na jego bazie wymodelowałam szerszy pasek. W ten sposób ładnie wpisuje się on w linię spódnicy. W bok wszyłam zamek kryty, a pasek zapina się na dwa guziki. Dodatkowo zrobiłam dwie szlufki, by móc nieco urozmaicać szarość innym kolorem. Dół spódnicy podkleiłam taśmą termiczną.  Wątpiących w taśmę termiczną: czy wytrzyma, czy w praniu nie odejdzie, informuję, iż mnie się jeszcze nie zdarzyło ( piorę zwykle w 40 stopniach ). Sztywność tkaniny gwarantuje, że spódnica nie zwisa smętnie wokół ud. Natomiast skład włókien sprawia, że prawie się nie mnie. Czyli idealna :)